اثربخشی درمان چندوجهی برکاهش تنیدگی وافزایش شاخصهای سلامت درجانبازان مبتلا به استئومیلیت

هدف: پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان چندوجهی برکاهش تنیدگی و افزایش شاخص های سلامت درجانبازان مبتلا به استئومیلیت است.   مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه از نوع شبه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. به این منظور، 28 آزمودنی با میانگین سنی 44 سال و 7 ماه (دامنه سنی 60-30 سال) به روش نمونه گیری داوطلبانه در دسترس، انتخاب و به 2 گروه 14 نفره تقسیم شدند. هر دو گروه به پرسشنامه سلامت عمومی ghq ، استرس ادراک شده کوهن پاسخ دادند و آزمایش خون از آن ها به عمل آمد و گروه آزمایش در یک دوره درمان چندوجهی لازاروس که طی 12 جلسه 90 دقیقه هفتگی شرکت کردند و در پایان، از افراد هر گروه دوباره مقیاس سلامت عمومی ، استرس ادراک شده کوهن و آزمایش خون گرفته شد. تحلیل نتایج با روش تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان چندوجهی بر روی تنیدگی، سلامت عمومی و زیر مقیاس های آن (افسردگی، اضطراب، اختلال در عملکرد اجتماعی و علائم جسمانی) تأثیردارد ولی این درمان بر روی سرعت رسوب گلبول های قرمز که از روش مان ویتنی u ، التهاب پروتئین از روش آماری ضریب کندال و التهاب گلبول های سفید خون که از روش آماری t مستقل استفاده شد نشان داد که بر میزان عفونت تأثیر معناداری ندارد.   بحث و نتیجه گیری: درمان چندوجهی در حد 12 جلسه می تواند اختلالات روان شناختی همراه با بیماری های مزمن از قبیل تنیدگی، سلامت و زیر مقیاس های آن (افسردگی، اضطراب، اختلال در عملکرد اجتماعی و علائم جسمانی) را به طور معنی دار کاهش دهد ولی تأثیر آن بر سرعت رسوب گلبول های قرمز، التهاب پروتئین و التهاب گلبول های سفید خون معنادار نیست.